Blogger Template by Blogcrowds.

· ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΖΑΪΜΗ ΣΤΙΣ ΣΥΚΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

· ΣΤΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΝΤΙΝΟ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ

Την Παρασκευή 22 του Νοέμβρη 2013 δικάζεται στη Θεσσαλονίκη ο δάσκαλος Ντίνος Παντελίδης έπειτα από μήνυση του ιδιοκτήτη πολυκατοικίας στην οδό Ζαΐμη 17 στις Συκιές στην οποία είχε τοποθετήσει 2 κεραίες κινητής τηλεφωνίας δίπλα σε παιδική χαρά, σε παιδικό σταθμό, στο Κέντρο ψυχικής Υγιεινής, στο 14ο νηπιαγωγείο Συκεών, στα 3ο και 6ο Δημοτικά Σχολεία και 3ο και 6ο Νηπιαγωγεία. Ο κόσμος της γειτονιάς στην οδό Ζαΐμη κινητοποιήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα το 2009, με δημόσιες εκδηλώσεις ενημέρωσης, μαζεύοντας εκατοντάδες υπογραφές και απαιτώντας να φύγουν οι κεραίες ( η «νόμιμη» και παράνομη) μέσα από τα σπίτια τους. Αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων ήταν να υποχρεωθεί ο ιδιοκτήτης να αποσύρει την παράνομη κεραία.

Ο Ντίνος Παντελίδης κατηγορείται με εξόφθαλμα ψευδείς κατηγορίες επειδή διεκδίκησε μαζί με τους γείτονές του το δικαίωμά τους να ζουν στη γειτονιά τους χωρίς να ακτινοβολούνται καθημερινά εδώ και 13 χρόνια. Επειδή θέλουν να προστατεύσουν το σπουδαιότερο αγαθό, τη ζωή τους. Επειδή μαζί με τους υπόλοιπους γείτονες του διεκδίκησε:

· Κατάργηση του ν.3431/2006 που δίνει το δικαίωμα στις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας να εγκαθιστούν όπου θέλουν κεραίες χωρίς την έγκριση των τοπικών κοινωνιών.

· Απομάκρυνση όλων των κεραιών που βρίσκονται κοντά σε χώρους όπου υπάρχουν ευπαθείς ομάδες πληθυσμού (σχολεία, νηπιαγωγεία, παιδικές χαρές νοσοκομεία) μέχρι την απόσταση των 500 μέτρων.

· Αποκάλυψη όλων των κεραιών από τα καμουφλάζ εξαπάτησης.

· Πλήρη χαρτογράφηση και έλεγχο νομιμότητας όλων των κεραιών που είναι εγκατεστημένες στο Δήμο Νεάπολης-Συκεών και άμεση απόσυρση όλων των παράνομων κεραιών.

· Να απομακρυνθούν όλες οι κεραίες που οι συνελεύσεις των γειτονιών δε συμφωνούν με την εγκατάστασή τους.

· Δημιουργία τομέα δημοτικής πεδιομέτρησης ο οποίος θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο των πολιτών των συλλόγων και των δημοτικών κινήσεων.

· Επανασχεδιασμό του δικτύου κεραιών, μετά από μελέτη που θα πραγματοποιηθεί με ευθύνη της πολιτείας και των τοπικών κοινωνιών, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί η έκθεση του κοινού σε ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

Οι κινητοποιήσεις των κατοίκων στις Συκιές το 2009 -ενάντια στην ανεξέλεγκτη τοποθέτηση κεραιών κινητής τηλεφωνίας- ανέδειξαν για μια ακόμη φορά αυτό που όλοι, -ες γνωρίζουμε. Πως, όταν οι κυβερνήσεις νομοθετούν έχοντας ως σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου (και στην περίπτωσή μας τα συμφέροντα των εταιριών κινητής τηλεφωνίας), όταν οι εταιρίες για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους αδιαφορούν για τις συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, όταν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ εμπλέκονται και κερδοσκοπούν από τη δραστηριότητα των εταιριών, όταν οι δημοτικές αρχές ευκαιριακά ασχολούνται με το θέμα της προστασίας των δημοτών από τις συνέπειες της ΗλεκτροΜαγνητικής Ακτινοβολίας (ΗΜΑ) στη ζωή τους, όταν κάποιοι εκμισθώνουν τις ταράτσες τους έναντι υψηλής αμοιβής αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη ζωή των γειτόνων τους, τότε ο αγώνας για τη ζωή μας είναι μονόδρομος.

Απέναντι σ’ όλους αυτούς που μετέτρεψαν τις Συκιές σε πάρκο κεραιών κινητής τηλεφωνίας που βομβαρδίζει ασταμάτητα με ΗλεκτροΜαγνητική Ακτινοβολία σχολεία, παιδικές χαρές, πάρκα και τα ίδια μας τα σπίτια μαζί με τους γείτονές του στην οδό Ζαΐμη, την οδό Θάσου, στην οδό Κουν, στην οδό Λαχανά, παντού σ’ όλη τη χώρα, διεκδίκησαν το αυτονόητο: Το δικαίωμά τους στη ζωή απέναντι στα κέρδη των εταιριών, το δικαίωμά τους να υπερασπίζονται την ποιότητα της ζωής τους απέναντι σ’ αυτούς που τοποθετούν κεραίες μέσα στα σπίτια μας δίπλα στα σχολειά των παιδιών μας, το δικαίωμά τους να έχουν λόγο για τη γειτονιά τους και τον τόπο τους απέναντι στην αδιαφορία των τοπικών αρχών. Αντιμετώπισαν όμως το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας που με την παρουσία αστυνομικών δυνάμεων επέβαλλε το νόμο του ισχυρού, τη συνενοχή της δημοτικής αρχής που ανέλαβε να χειραγωγήσει το δίκαιο των κατοίκων και τις μηνύσεις.

Η δίωξη στον Ντίνο Παντελίδη από τον ιδιοκτήτη της πολυκατοικίας στη οδό Ζαΐμη δεν είναι καθόλου τυχαία κι έχει και συμβολικό χαρακτήρα. Θέλει να φοβίσει και να τρομοκρατήσει όσους, όσες αγωνίζονται για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους να στείλει ένα μήνυμα πως πρέπει να είμαστε πειθαρχημένοι και σιωπηλοί στις αποφάσεις της κάθε εξουσίας που αποφασίζει για τη ζωή μας. Γι’ αυτό εξάλλου και στοχοποιήθηκε -με βάση την ιδιότητά του ως δάσκαλος- με ψεύτικες κατηγορίες για φθορά περιουσίας, για διατάραξη κοινής ειρήνης, για απειλή κατά συρροή. Ένα κατηγορητήριο που καθοδηγείται από τη VODAFONE και υποστηρίζεται από αυτούς που τους απασχολεί μόνο το πώς θα βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση ακόμη κι αν αυτό είναι σε βάρος της υγείας των γειτόνων τους.

Επιχειρείται να καταδικαστεί για να εφαρμοστεί ο νέος πειθαρχικός κώδικας δημοσίων υπαλλήλων για «αναξιοπρεπή συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας» και να προχωρήσουν οι πειθαρχικές διαδικασίες σε βάρος του ώστε να σταλεί –για μια ακόμη φορά- το μήνυμα στους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στη διάλυση του δημόσιου δωρεάν σχολείου, στην πρόσδεσή του (με τα ευρωπαϊκής έμπνευσης προγράμματα σπουδών) στις επιχειρηματικές δράσεις του κεφαλαίου, στην πειθάρχηση των εκπαιδευτικών στην κρατική παιδαγωγική που επιβάλλεται μέσω των σχολικών συμβούλων, στη πειθάρχησή τους στις απόψεις και αποφάσεις των στελεχών διοίκησης, στην κατάργηση της εργασιακής ασφάλειας και την επιβολή της εργασιακής περιπλάνησης και της ελαστικής εργασίας.

Η δίωξη αυτή κινείται στο ίδιο μοτίβο των διώξεων των εργατικών αγώνων και των συνδικαλιστών που υπερασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα απέναντι στη λαίλαπα των μνημονίων, των διώξεων των κατοίκων στη Χαλκιδική που αγωνίζονται για την προστασία του τόπου τους ενάντια στη καταστροφή που επιχειρούν οι χρυσοθήρες, των διώξεων των κατοίκων της Ευκαρπίας απέναντι στη μόλυνση που θα επιφέρει ο ΣΜΑ και η καύση σκουπιδιών μέσα στα σπίτια τους, τις διώξεις που δέχονται οι κοινωνικοί χώροι χειραφέτησης και κοινωνικής αλληλεγγύης που εναντιώνονται στη εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής, της πολιτιστικής έκφρασης και δημιουργίας

Όμως ο δάσκαλος Ντίνος Παντελίδης δεν είναι μόνος του. Είναι ένας από εμάς. Εργάζεται στο δημόσιο σχολείο με μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Συμμετέχει στα κοινωνικά κινήματα, τα κινήματα υπεράσπισης δικαιωμάτων και στο εκπαιδευτικό κίνημα. Εκλέγεται για σειρά ετών στα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών. Το 2009 διατελούσε Γραμματέας στον Η΄ σύλλογο Θεσσαλονίκης, το 2010-2011 εκλέχτηκε μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) και σήμερα είναι Αντιπρόεδρος του ΣΤ΄ συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Θεσσαλονίκης και αιρετός στο υπηρεσιακό συμβούλιο Π.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας. Αγωνίζεται για το δημόσιο δωρεάν σχολείο, για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών γι’ αυτό δε θα μπορούσε να λείψει κι από αυτόν τον αγώνα. Γιατί απλά ξέρει πως οι αγώνες για την Παιδεία, την Υγεία, την κοινωνική προστασία, τη δουλειά, το μισθό, την υπεράσπιση του Περιβάλλοντος, τη Δημόσια περιουσία αποτελούν το ίδιο πεδίο κοινωνικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, το πολιτικό προσωπικό του και τα ιδιοτελή συμφέροντα κάποιων. Γιατί ξέρει πως δεν αρκεί να αγανακτείς με την αδικία αλλά πρέπει να αγωνίζεσαι για να την ανατρέψεις. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που οι εργαζόμενοι, η νεολαία και οι απόμαχοι της ζωής δέχονται την πιο βάρβαρη επίθεση από την συγκυβέρνηση την ΕΕ και το ΔΝΤ.


ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΣΥΚΙΕΣ

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ Ο ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ


Για όλους εμάς που εργαζόμαστε στο λιανικό εμπόριο οι ειδήσεις περί «απελευθέρωσης» του ωραρίου προκαλούν από θυμό και αγανάκτηση μέχρι απόγνωση και οργή. Έχουμε ήδη υποστεί την κατάργηση του 8ωρου και την εφαρμογή ελαστικών ωραρίων με τις υπερωρίες να δίνονται ως επιπλέον ρεπό κάπου στο μέλλον, με ατέλειωτες ώρες («όσο μπαίνει κόσμος», «όσο έχει δουλειά», «όσο πάει γενικώς») απλήρωτης εργασίας υπέρ... δυσπραγούντων κεφαλαιοκρατών. Κι όλα αυτά συνέβαιναν ήδη π.Κ. (προ Κρίσεως).

Φέτος προστέθηκε κι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Εδώ και χρόνια προσπαθούσαν ιδιαίτερα τα πολυκαταστήματα και οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες να απαλλαγούν από αυτή. Με την ευκαιρία της κρίσης και του συνολικού σαρώματος των εργατικών κατακτήσεων κατάφεραν φέτος το καλοκαίρι να περάσουν νόμο που επιτρέπει το άνοιγμα των καταστημάτων και τις Κυριακές. Τα επιχειρήματα περί τόνωσης της αγοράς, ανάπτυξης και καταπολέμησης της ανεργίας είναι ολοφάνερα χονδροειδή ψέματα. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό που λείπει για αγορές είναι τα χρήματα, ποια άραγε άτομα δεν είχαν χρόνο να ψωνίσουν αρκετά με τα καταστήματα ανοιχτά από το πρωί ως το βράδυ; Οι επιβάτες κρουαζιερόπλοιων, οι τράνζιτ ταξιδεύοντες αεροπορικώς, τίποτα εξωγήινοι επισκέπτες; Η αυξημένη κίνηση στην αγορά δεν σημαίνει και καμιά αύξηση του τζίρου που είναι ιδιαίτερα πεσμένος όπως παραδέχονται κι οι ίδιοι οι έμποροι.

Όσο για την ανεργία, αυτή θα αυξηθεί καθώς θα κλείσουν τα μικρότερα καταστήματα ενώ τα μεγαλύτερα απλώς θα «τεντώσουν» τα ήδη εξωφρενικά ελαστικά ωράρια των υπαλλήλων τους κι οι όποιες προσλήψεις θα αφορούν θέσεις ημιαπασχόλησης (τύποις, αλλά «κάτσε καμιά ωρίτσα παραπάνω τώρα που έχει δουλειά») με λιγότερο από 300 ευρώ. Και το πιο μακάβριο αστείο είναι ότι η κυβέρνηση μιλάει για κυριακάτικο άνοιγμα με τήρηση των κανόνων της εργατικής νομοθεσίας (όσο νόημα έχει ακόμα αυτή η έκφραση), λες και συνεργεία της Επιθεώρησης Εργασίας θα αλωνίζουν κυριακάτικα τις αγορές καταγράφοντας ποια καταστήματα είναι ανοιχτά και πόσα άτομα εργάζονται για να ελέγξουν μετά αν θα πληρωθούν την προσαύξηση του 75% του μεροκάματου που προβλέπει ο νόμος!

Γι’ αυτό λοιπόν κάνουμε έκκληση την Κυριακή 3 Νοέμβρη να μην αγοραστεί τίποτα, ούτε τσίχλα από περίπτερο που λέει ο λόγος. Γιατί οι άθλιες εργασιακές σχέσεις -ημιαπασχόληση, ωρομίσθιο, αποσύνδεση ωραρίου εργασίας από ωράριο λειτουργίας καταστημάτων (αυτό π.χ. σημαίνει ότι μια επιχείρηση μπορεί να βάλει το προσωπικό της να ξεφορτώνει στις 2-4 τα ξημερώματα, χωρίς καμία επιπλέον πληρωμή), ξεκινούν από μας πριν γίνουν κοινός τόπος. Έτσι και για τις Κυριακές είμαστε πάλι τα πρώτα θύματα. Οι μόνοι κερδισμένοι από τη λειτουργία των μαγαζιών και τις Κυριακές είναι οι ιδιοκτήτες μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων, καθώς θα αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά αφού τα μικρά εμπορικά θα εξοντωθούν και θα κλείσουν. Κάθε ευρώ που θα δίνεται την Κυριακή σημαίνει αύξηση της υπερεκμετάλλευσης και της ανεργίας. 

Τώρα ξεκινάει ο αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας και δεν θάναι εύκολος. Όπως κι οι υπόλοιποι αυτών των καιρών. Ας ενισχύσουμε λοιπόν τις κινητοποιήσεις κι όχι τα αφεντικά.

Γι’ αυτό, την Κυριακή 3 Νοεμβρίου:

Κανείς βιβλιοϋπάλληλος / εμποροϋπάλληλος για δουλειά!
Κανένα βιβλιοπωλείο/εμπορικό κατάστημα ανοιχτό!
Κανείς εργαζόμενος – άνεργος για ψώνια! Όλοι στις κινητοποιήσεις!

Απεργιακή διαδήλωση : Κυριακή 03/11/2013, 10.30 Αριστοτέλους με Τσιμισκή


ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ 
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΡΓΙΑ

Σωματείο Υπ/λων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης

Καταγγέλουμε τη δολοφονία του νέου εργαζόμενου και μουσικού Παύλου Φύσσα από φασίστες δολοφόνους. 

Η δολοφονία αυτή έρχεται μετά τις επιθέσεις σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα,  μετά τη δολοφονία του νεαρού μετανάστη στα Πετράλωνα, μετά από τις δεκάδες επιθέσεις σε εργαζόμενους και μετανάστες. 

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι η φυσική συνέπεια, η προέκταση της αντιδραστικής πολιτικής που ασκείται ενάντια στο λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. 

Η δράση των φασιστικών – ναζιστικών ομάδων συμπληρώνει τις πολιτικές της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Η παρουσία τους είναι αναγκαιότητα και άλλοθι για την τρομοκρατική πολιτική Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.


Έχει μεγάλη ευθύνη η Κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις που υιοθετούν και επικαλούνται τη «θεωρία των δύο άκρων» ταυτίζοντας πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές δράσεις και αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές συλλογικότητες με ναζιστικές – φασιστικές εγκληματικές ομάδες. Δικαιολογούν έτσι τη δράση της Χρυσής Αυγής. 

Οι εργαζόμενοι και το λαϊκό κίνημα θα απομονώσουμε τους φασίστες, δεν θα τους αφήσουν να τρομοκρατούν. 

            ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου- Χάρτου Θεσσαλονίκης συμπαραστέκεται ολόψυχα στον αγώνα των καθηγητών και των άλλων κλάδων του δημοσίου (πανεπιστήμια, νοσοκομεία, υπουργεία) ενάντια στις διαθεσιμότητες – απολύσεις και για να συνεχίσει να υπάρχει δημόσια παιδεία, υγεία κοινωνικές υπηρεσίες, πολιτισμός, καθώς και στους αγώνες ενάντια στο κλείσιμο ή ξεπούλημα στη βιομηχανία.


Χαιρετίζουμε την απόφασή των καθηγητών, για αποφασιστικό αγώνα διάρκειας. Μια απόφαση ακόμα πιο σημαντική γιατί πάρθηκε από τα κάτω, σε κόντρα με τις σειρήνες της ηττοπάθειας και της υποταγής της πλειοψηφίας των πολιτικοσυνδικαλιστικών δυνάμεων. Που με την αποφασιστικότητά της έχει πυροδοτήσει τον αγώνα σε μια σειρά κλάδους και χώρους, δημιουργώντας ένα απεργιακό κύμα που γεννά ελπίδες για την συνολική ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής κεφαλαίου, κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ.

Ο αγώνας μας είναι κοινός.

Παλεύουμε και μείς ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, τη διάλυση της ζωής μας μέσα από τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τους μισθούς πείνας, για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας που το «νέο σχολείο» πετάει έξω, μέσα από το εξεταστικό μαρτύριο, για να τα στείλει στην φτηνή ιδιωτική κατάρτιση και την τζάμπα «μαθητεία» για τους εργοδότες.


Παλεύουμε και μείς ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας από τη μισητή τρόικα, το κεφάλαιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την αδίσταχτη δικομματική κυβέρνηση τους. Για να φύγει όλο αυτό το επιχειρηματικό-πολιτικό κατεστημένο των τραπεζιτών, των βιομήχανων, των τοκογλύφων και των αστών πολιτικών. Να μην περάσουν τα μέτρα, να σταματήσει το πρόγραμμα καταστροφής. Να ξηλωθούν όλοι οι άθλιοι νόμοι της τελευταίας τριετίας. Για μια οικονομία στην υπηρεσία των αναγκών του εργαζόμενου λαού και όχι στην υπηρεσία των κερδών και του πλούτου του κεφαλαίου.

 ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

                                                                        
Ως Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης καταγγέλλουμε τη δίωξη του Σάββα Mιχαήλ, γραμματέα του EEK και του Kωνσταντίνου Mουτζούρη, πρώην πρύτανη του Eθνικού Mετσόβιου Πολυτεχνείου, ύστερα από μήνυση της ναζιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής.

Η μήνυση είχε κατατεθεί το 2009 εναντίον σχεδόν όλης της ελληνικής Αριστεράς, διαφόρων συλλογικοτήτων και μεμονωμένων προσωπικοτήτων, μετά τα βίαια επεισόδια που προκάλεσε η χ.α. στον Άγιο Παντελεήμονα Αθηνών.

Πολύ αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2012, μετά από μια σειρά ομιλιών του Σάββα Μιχαήλ σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις, οι Ναζί κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ένα κατάπτυστο λίβελλο με φωτογραφίες του γραμματέα του ΕΕΚ και με το δολοφονικό αντισημιτικό κάλεσμα «Λιώστε το Εβραϊκό σκουλήκι». Λίγο πριν, τον Νοέμβριο του 2012, οι ελληνικές κρατικές εισαγγελικές αρχές δέχτηκαν την μήνυση της ΧΑ του 2009 και διέταξαν ανακρίσεις από την ΓΑΔΑ.

Τώρα, τον Ιούνιο του 2013, παραπέμπουν σε δίκη, από όλο τον μακρύ κατάλογο των μηνυομένων, κατ’ επιλογή, τον Σάββα Μιχαήλ για το περιεχόμενο αντιφασιστικής προκήρυξης της οργάνωσής του και τον πρώην Πρύτανη του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου κ. Kωνσταντίνο Μουτζούρη, για το ότι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, επέτρεπε την λειτουργία του Athens Indymedia από τον χώρο του Πολυτεχνείου. Oι κατηγορίες που βαρύνουν τους δυο κατηγορούμενους είναι «συκοφαντική δυσφήμιση», «διέγερση σε βιαιοπραγίες και αμοιβαία διχόνοια» και «διατάραξη της κοινής ειρήνης».

Το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που μας έχει επιβληθεί, παράλληλα με την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, με την επιστράτευση απεργών, το χτύπημα διαδηλώσεων και απεργιών, τις επιθέσεις στους κατειλημμένους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, επιχειρεί και να λογοκρίνει πολιτικές ανακοινώσεις και να επιβάλει με νομότυπο τρόπο την ποινικοποίηση του αντιφασιστικού λόγου και της αντιφασιστικής δράσης.

Από την πλευρά μας οφείλουμε να μην τους το επιτρέψουμε. Καλούμαστε να αποκρούσουμε τη συνδυασμένη επίθεση του διαπλεκόμενου κρατικού δικαστικού-κατασταλτικού μηχανισμού με την παρακρατική φασιστική συμμορία με το δήθεν «αντισυστημικό» χαρακτήρα.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους και απαιτούμε την παύση κάθε δίωξης.
Όλοι και όλες στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων
(στο Α΄Mονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, κτίριο 2)
την Τρίτη 3 Σεπτέμβρη, στις 8.30π.μ



ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ

Ο Κώστας Σακκάς βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 4/12/10. Μετά τη σύλληψή του στήνεται μηχανισμός κατασκευής συμπληρωματικών διώξεων ώστε να παρατείνεται διαδοχικά η κράτησή του και ενώ στις αρχές Ιουνίου φτάνει το μέγιστο όριο προφυλάκισης που προβλέπει ο νόμος, με μια πραξικοπηματική απόφαση, το κράτος αρνείται την αποφυλάκισή του.

Από τις 4/6/13 βρίσκεται σε απεργία πείνας, διεκδικώντας την άμεση απελευθέρωσή του και πλέον κινδυνεύει σοβαρά η ίδια του η ζωή.

OΚώστας Σακκάς κρατείται παράνομα τα τελευταία 2,5 χρόνια στα μπουντρούμια του αυτοαποκαλούμενου σωφρονιστικού συστήματος και παίζει κορώνα – γράμματα την ίδια του τη ζωή ως τελευταίο όπλο υπεράσπισης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του. Δηλώνει ό,τι διώκεται λόγω της πολιτικής του ιδεολογίας και υποστηρίζει ότι αυτός είναι ο λόγος που το κράτος αποζητά την κοινωνική ή και τη φυσική του ακόμα εξόντωση.

Η επιβεβαίωση του φρονηματικού χαρακτήρα της δίωξης έρχεται και από επίσημα καθεστωτικά χείλη που του αποδίδουν το “αδίκημα” της αναρχίας (!).

Οι εργαζόμενοι και όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που λεηλατούνται οι ζωές τους και τα εργασιακά τους δικαιώματα βάναυσα, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το σκηνικό του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κράτους που στήνεται σε βάρος τους.

Οι νόμοι για απαγόρευση των διαδηλώσεων, η κήρυξη των απεργιών ως καταχρηστικών, οι επιστρατεύσεις απεργών, η διάλυση σχολείων, νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού, οι εισβολές σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα φασιστικά πογκρόμ, η στρατιωτικού τύπου κατοχή ολόκληρων περιοχών όπως η Ιερισσός, οι διώξεις και οι προφυλακίσεις αντιστεκόμενων ανθρώπων, οι απαγωγές αγωνιστών και η παράδοσή τους στους δήμιούς τους, φανερώνουν το μέγεθος της επίθεσης του κεφαλαίου, του κράτους και των πολιτικών εκφραστών τους, απέναντι στην κοινωνία καθώς και σε όποιον αντιστέκεται.

Το “μαύρο” λοιπόν δεν είναι μόνο στις οθόνες, είναι εδώ, έχει πέσει πάνω στις ζωές μας και μας αφορά όλους. Και ο μόνος δρόμος για να μπει φραγμός είναι ο αγώνας και η αλληλεγγύη των “από κάτω”.

Το σωματείο υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης εκφράζει την ταξική του αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Κώστα Σακκά, χαιρετίζει τις δράσεις αλληλεγγύης και απαιτεί την άμεση απελευθέρωσή του.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Στην εποχή του νέου κοινωνικού μεσαίωνα η κρατική καταστολή έρχεται να συνδράμει και να συντονίσει τη βίαιη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οι επιθέσεις όχι μόνο αυξάνονται αλλά και διευρύνουν ολοένα τη στόχευσή τους: από το εργατικό κίνημα (επιτάξεις απεργών, καταδίκες συνδικαλιστών), τους αγώνες της νεολαίας, μέχρι τους τοπικούς αγώνες κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της γης τους (Χαλκιδική), καμία εστία αντίστασης δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο.

Στο εργασιακό επίπεδο, παραδοσιακές πρακτικές αγώνα όπως η απεργία, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις μπαίνουν όλο και περισσότερο υπό καθεστώς ημιπαρανομίας. Με την επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διαρκή μείωση των μισθών μας, τη γενικευμένη επιβολή εργασιακών καθεστώτων που συνδυάζουν την ανεργία με την επισφάλεια σε ένα ενιαίο μοντέλο εξατομικευμένης και πάμφθηνης εργασίας, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο συνδικαλισμός αλλά και κάθε μορφή αγώνα ενάντια στις προσταγές των αφεντικών τίθενται συνολικά υπό αμφισβήτηση σύμφωνα με την κρατούσα «νομιμότητα».

Έτσι, η δικαστική απόφαση για την υπόθεση της συνδικαλιστικής δίωξης σε βάρος του εργαζόμενου στον ΙΑΝΟ Γιάννη Γκλαρνέτατζη δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ο συνάδελφος μας και πρόεδρος του σωματείου υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης διεκδίκησε και πέτυχε την καταβολή της πληρωμής υπερωριών (προσαύξηση κυριακάτικης εργασίας) την οποία παγίως μέχρι τότε η επιχείρηση παρανόμως δεν τηρούσε. Η απάντηση του ΙΑΝΟΥ ήταν η συνδικαλιστική του δίωξη με την μετάθεση του σε άλλο κατάστημα και εκστρατεία σπίλωσης και συκοφάντησης συνολικά προς το σωματείο. Ακολούθησε προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας που πήρε σαφή θετική απόφαση προς το συμφέρον του εργαζόμενου καταρρίπτοντας τις αιτιάσεις της εταιρείας. Κι όμως η δικαστής έκρινε τελικά πως «νόμος» είναι το συμφέρον του αφεντικού, απορρίπτοντας την αγωγή του Γ. Γκλαρνέτατζη με την οποία ζητούσε την επιστροφή στην θέση του και αποζημίωση για την βλαπτική μεταβολή που υπέστη.

Σ’ ένα κλάδο που βασιλεύει η ανεργία και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις «παράνομο» είναι λοιπόν να διεκδικείς τα δικαιώματα σου και «νόμιμο» να κάνει ότι θέλει το αφεντικό. Το μήνυμα που θέλει να δώσει η «δικαιοσύνη» είναι σαφές και συμπίπτει με την κυρίαρχη πολιτική της μηδενικής ανοχής στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Στο χώρο του βιβλίου παράλληλα τα αφεντικά έχουν την επιθυμία να προβάλλονται με το φωτοστέφανο του «πνευματικού ανθρώπου». Η διαπλοκή τους μάλιστα με τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους δίνει την ελευθερία όχι μόνο να μην λογοδοτούν για την εργοδοτική ασυδοσία που κυριαρχεί στις επιχειρήσεις τους, αλλά και να εμφανίζονται ως «τιμητές» της κοινωνίας και όσων αντιστέκονται ιδιαίτερα. Ο Παπασαραντόπουλος του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ αφού άφησε για χρόνια δεκάδες εργαζόμενους να διεκδικούν δικαστικά μισθούς και αποζημιώσεις τώρα εμφανίζεται ξανά στον τοπικό τύπο να κατακεραυνώνει τα νεολαίστικα κινήματα. Ο Π. Κυριακίδης έχτισε μια εκδοτική και μιντιακή αυτοκρατορία με την στήριξή εκκλησίας και τραπεζών για να γίνει σήμερα φυγόδικος στην Λατινική Αμερική αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες. Ο Μ. Βελιτζανίδης της ΙΝΔΙΚΤΟΥ ενώ έχει αφήσει απλήρωτους τους εργαζόμενους του υποκαταστήματος στην Θεσσαλονίκη (ακόμα και για τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα που διώκονται με αυτόφωρη διαδικασία) για πάνω από ένα χρόνο εξακολουθεί να εκδίδει πολυτελείς εκδόσεις με την άνεση μάλλον που του παρέχει η συγγένεια του με πολιτικά πρόσωπα. Ο Α. Κουρής υποστηρίζει ότι δεν έχει να πληρώσει τους απολυμένους από τα καταστήματα METROPOLIS ενώ το κανάλι του αναλαμβάνει με απευθείας ανάθεση από την ΕΡΤ την διοργάνωση της Eurovision!

Δίπλα σε αυτές τις κραυγαλέες περιπτώσεις ο Νίκος Καρατζάς του Ιανού δεν αποτελεί εξαίρεση. Μέχρι πρόσφατα τον περιέλουε η ακτινοβολία της πολιτιστικής προσφοράς και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη ήταν ταμπού να αναφερθεί οτιδήποτε μπορούσε να ρίξει σκιές στο έργο του. Γι’ αυτό και έσπευσε να καταθέσει αγωγές σε 2 τοπικές εφημερίδες όταν αυτές πέρσι πρωτοανέφεραν την εμπλοκή του με τις επιχειρήσεις ξεπλύματος μαύρου χρήματος του Άκη Τζοχατζόπουλου. Σήμερα βρίσκεται και ο ίδιος κατηγορούμενος για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα. Στα ψιλά βέβαια έχει περάσει και η καταδίκη του από την επιτροπή ανταγωνισμού για δημιουργία καρτέλ στο ξενόγλωσσο βιβλίο.

Εμείς οι εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουμε όμως πολύ καλά το εργασιακό περιβάλλον που επικρατεί στον ΙΑΝΟ. Κατά την διάρκεια της αντιπαράθεσης του σωματείου με την επιχείρηση στήθηκε εργοδοτικός μηχανισμός με την πλειοψηφία των εργαζομένων του ΙΑΝΟΥ να υπογράφουν κείμενο καταδίκης του συναδέλφου τους Γ. Γκλαρνέτατζη παρουσιάζοντας μια εικόνα εργασιακού παραδείσου. Σήμερα ένα χρόνο μετά πολλοί από αυτούς είναι είτε απολυμένοι είτε είδαν την εργασιακή τους σχέση να μεταβάλλεται από καθεστώς πλήρους απασχόλησης σε μερική (4ωρη). Σπεύδοντας να υιοθετήσει το καθεστώς της εργασιακής βαρβαρότητας που επιτρέπουν οι μνημονιακοί νόμοι κατήργησε επιδόματα και μισθολογικές ωριμάνσεις πριν ακόμα λήξουν οι κλαδικές και εθνικές συμβάσεις. Ξεπερνώντας κάθε όριο απειλεί ευθέως κάθε εργαζόμενο με απόλυση σε περιπτώσεις λαθών στο ταμείο καθιστώντας τους όμηρους της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Ταυτόχρονα ο Ν. Καρατζάς ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης της ΕΝΕΛΒΙ, της συσπείρωσης των πιο ισχυρών επιχειρήσεων του κλάδου που έχει βασικό στόχο την διάσωση των κερδών τους με την παράλληλη κατάργηση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων. Οι εργοδότες δίνουν μαθήματα πώς μπορούν να ξεπερνούν τις διαφορές τους όταν πρόκειται για το κοινό τους συμφέρον. Επομένως, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι και οι επιθέσεις που γίνονται στους χώρους δουλειάς δεν είναι κάτι μεμονωμένο, αλλά ενταγμένο στον ενιαίο στόχο τους, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τις αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς. Η προσπάθεια των αφεντικών είναι κάθε φορά να στοχοποιούν μεμονωμένα συναδέλφους σε μια προσπάθεια να στρέψουν τους υπόλοιπους συναδέλφους εναντίον τους. Στην περίπτωση της συνδικαλιστικής δίωξης του Γ. Γκλαρνέτατζη οι περισσότεροι συνάδελφοι του έπεσαν στην παγίδα. Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται ότι ο ατομικός δρόμος της υποταγής απλά ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη των εργοδοτών.

Για μας τους εργαζόμενους στον κλάδο του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη η απόφαση του δικαστηρίου για την συνδικαλιστική δίωξη του Γιάννη, αλλά και η έκβαση της δίκης Τζοχατζόπουλου και των συγκατηγορούμενων του μικρή σημασία έχουν όταν το εργατικό δίκαιο που κατακτήθηκε από τους αγώνες των εργαζομένων τον προηγούμενο αιώνα έχει καταργηθεί. Χρέος μας είναι να το κατακτήσουμε ξανά όπως και όλα όσα καταργήθηκαν από την βαρβαρότητα του κοινωνικού μεσαίωνα των μνημονίων. Ξέρουμε ότι η «νομιμότητα» τις περισσότερες φορές θα είναι απέναντι μας. Έτσι όμως ήταν και στο Σικάγο το 1886, έτσι και στο Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, στο Πολυτεχνείο το ’73…

Δική μας νομιμότητα είναι οι ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή, για να ζήσουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν σύγχρονοι σκλάβοι!

ΣΩΜΑΤΕΊΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Θεσσαλονίκη 14 Μάη 2013 

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Είμαστε όλοι καθηγητές !

Η επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων έβαλε πλέον στο στόχαστρο και την εκπαίδευση. Μαθητές και εκπαιδευτικοί θυσιάζονται ως άλλες Ιφιγένειες για να ξεπληρωθούν οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι και να μη χάσουν κέρδη οι επιχειρηματίες. 

Με βάση αυτή την κατεύθυνση, επιδιώκουν οι άθλιοι της τρικομματικής κυβέρνησης και της τρόικας να μειώσουν στο ελάχιστο τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία και ψηφίζουν αιφνιδιαστικά νόμους για τον περιορισμό του αριθμού των εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο. Γι’ αυτό καταργούν χιλιάδες σχολεία σε όλη τη χώρα και χιλιάδες οργανικές θέσεις και τμήματα, αυξάνουν τους μαθητές ανά τμήμα, σταματούν το διορισμό εκπαιδευτικών, απολύουν ουσιαστικά 10.000 αναπληρωτές, θεσπίζουν την αναγκαστική μετάθεση των εκπαιδευτικών, την «αξιολόγηση»-χειραγώγηση και την αύξηση του διδακτικού ωραρίου τους με στόχο τη δημιουργία εργασίας λάστιχο και στο δημόσιο σχολείο (όπως και στον ιδιωτικό τομέα) και την «ανακάλυψη» εκπαιδευτικών που είναι «υπεράριθμοι», ώστε να απολυθούν. Γι’ αυτό ετοιμάζει νέους νόμους για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο, με στόχο τα σχολεία να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως οι επιχειρήσεις, οι μαθητές να μετατραπούν σε πελάτες και οι διευθυντές των σχολείων σε managers, η ουσιαστική γνώση να αντικατασταθεί από αποσπασματικές πληροφορίες και δεξιότητες και η διδασκαλία από συνεχείς εξετάσεις και φραγμούς. Γι’ αυτό διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και τους εξαθλιώνουν, υποχρεώνοντάς τους να μετακινούνται σε απομακρυσμένες περιοχές για πολλά χρόνια και με επίδομα αντί για μισθό. 


Οι καθηγητές μπροστά σε αυτή την επίθεση αποφάσισαν να δώσουν έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης των ίδιων αλλά και της δημόσιας εκπαίδευσης. Η απεργία τους είναι απεργία για τη δημόσια παιδεία, είναι απεργία για το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση και στο μέλλον, είναι απεργία για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Είναι ψηφίδα στον αγώνα του λαού για την απόκρουση και ανατροπή του κοινωνικού σφαγείου κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Και η νίκη της μπορεί να γίνει αφετηρία για να απαλλαγεί όλος ο λαός με τους αγώνες του από των εφιάλτη των μνημονίων, του χρέους και των αντεργατικών μέτρων.

Ο αγώνας των καθηγητών μπορεί να είναι νικηφόρος μόνο αν στηριχτεί από τους εργαζόμενους και τη νεολαία! Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ κατηγορούν τους καθηγητές ότι παίζουν με τον κόπο και την αγωνία των μαθητών. Αυτή όμως και το σύστημά τους έχει δημιουργήσει ένα σχολείο-εξεταστικό κάτεργο, την ίδια στιγμή που οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση περικόπτονται, οι σχολές καταργούνται, η ανεργία στους νέους εκτινάσσεται στο 64% και η μετανάστευση θερίζει. Δεν δικαιούνται να μιλάνε για την αγωνία της νεολαίας και των οικογενειών τους, αυτοί που πυροβολούν τα όνειρα και το μέλλον της! Οι καθηγητές και καθηγήτριες απεργούν για όλους μας και γι' αυτό όλες και όλοι είμαστε στο πλευρό τους!

Καλούμε την κυβέρνηση να πάρει πίσω την επιστράτευση που τους επέβαλε αυταρχικά και αντισυνταγματικά πριν ακόμα αποφασίσουν να απεργήσουν! Το σωματείο υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Θεσσαλονίκης συμπαραστέκεται στον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών. Θα βρεθούμε μαζί τους στο δρόμο για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και τη ζωή, αλλά και το δικαίωμα να παλεύουμε για όλα αυτά.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                                    Ο ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

ΓΚΛΑΡΝΕΤΑΤΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ                                                                  ΞΟΠΛΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Εμείς λέμε: κι όμως γίνεται!

Μας είπαν ότι τώρα με την κρίση πρέπει να μειώσουμε τις ανάγκες και προσδοκίες μας. Να παίρνουμε λιγότερα λεφτά, να δουλεύουμε περισσότερο. Εννοούσαν, ότι θα πετσοκόψουν τους μισθούς, θα πληρώνουν όποτε και αν θέλουν και θα δουλεύουμε με συνθήκες μεσαίωνα και γαλέρας.

Μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και τα πράγματα θα καλυτερέψουν, όταν γίνουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Εννοούσαν ότι θα καταργήσουν όλα όσα με αίμα κατακτήσαμε, δεν θα υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις, κατοχυρωμένα δικαιώματα, θα πηγαίνουμε ένας-ένας, μόνοι απέναντι στους εκβιασμούς του κάθε εργοδότη.

Μας είπαν ότι «μαζί τα φάγαμε», άρα και μαζί θα τα πληρώσουμε. Δικοί μας συνάδελφοι είναι οι 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, οι 700 χιλιάδες απλήρωτοι, οι 3 εκατ. κάτω από το όριο φτώχειας. Δικοί τους οι μεγαλοκαταθέτες στο εξωτερικό, τα κέρδη και οι επενδύσεις. Δεκαετίες κερδοφορίας δεν τα τρώγαμε μαζί. Τις «ζημιές» θα τις πληρώσουμε μαζί;

Και εξακολουθούν με θράσος να μας λένε και άλλα πολλά καθημερινά οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους, οι τρόικες και οι ληστο-συμμαχίες τους, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Το θέμα είναι τι θα πούμε εμείς!

Ως Σύλλογος με βάση την κατάσταση που διαμορφώνεται για μας τους εργαζόμενους και με αφορμή τη λήξη των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, λέμε:

Για να ζήσουμε, πρέπει να δουλεύουμε και να πληρωνόμαστε. Να πληρωνόμαστε αξιοπρεπώς, ώστε να καλύπτουμε τις βασικές ανάγκες μας. Να δουλεύουμε τόσο, ώστε να δουλεύουμε όλοι. Γι’ αυτό διεκδικούμε νέα Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, για να μην είναι ζούγκλα και σφαγείο η εργασία μας, οι συνθήκες και οι όροι της. Να μην είναι ατομική υπόθεση του καθένα με το αφεντικό του, αλλά συλλογική υπόθεση, κατοχυρωμένη. Όλοι μαζί μπορούμε να επιβάλλουμε καλύτερους όρους, ο καθένας μόνος του χάνει.

Λέμε, ότι 127 χρόνια μετά την καθιέρωση του 8-ωρου (το 1886 με την εξέγερση της Πρωτομαγιάς) η τεχνολογική επανάσταση και η επιστήμη έχει εκατονταπλασιάσει την παραγωγικότητα και εμείς δουλεύουμε ακόμα 8 ώρες (στην καλύτερη). Δηλαδή παράγουμε εκατονταπλάσιο κέρδος για τους εργοδότες, ενώ υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι. Διεκδικούμε λοιπόν 6 ώρες δουλειά (30 ώρες εβδομαδιαίως, με 5-ημερο, σταθερή δουλειά), για να δουλέψουν οι άνεργοι, να σταματήσει το αίσχος της υπερεκμετάλλευσης. Διεκδικούμε η δουλειά μας να πληρώνεται τουλάχιστον με 900 ευρώ κατώτατο βασικό μισθό (για 30 ώρες), το ελάχιστο όριο επιβίωσής μας σήμερα. Λεφτά υπάρχουν, το ξέρουν όλοι, αρκεί μια ματιά στις καταθέσεις, τις επενδύσεις, στα ακίνητα και στα «σεντούκια» του κεφαλαίου.

Μας λένε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτά που κάνουν οι κυβερνήσεις, οι τρόικες, το ΔΝΤ και η ΕΕ, για τα αφεντικά. Τους λέμε: για τα δικά τους συμφέροντα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτό που επιβάλλεται όμως είναι να προτάξουμε τα δικά μας! Τα δικά μας συμφέροντα, τα δικά μας «μνημόνια» των εργαζόμενων απαιτούν να χάσουν τον πλούτο, τη δύναμη και την εξουσία τους αυτοί που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στην εργασιακή ζούγκλα και τον κοινωνικό μεσαίωνα.

Μας λένε, ότι αυτά δεν γίνονται! Τους λέμε, ότι για μας είναι μονόδρομος για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Γίνονται, με σκληρούς και συλλογικούς αγώνες (έτσι τα κατακτήσαμε εξάλλου όλα), με την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την ενότητά μας. Με τα δικά μας χέρια και μυαλά, τις δικές μας πλάτες, όχι με ανάθεση, με αναμονή. Δεν θα μας σώσει κανένας άλλος εκτός από τον αγώνα μας.

Για αυτό οι συλλογικές συμβάσεις έχουν τόσο κομβική σημασία. Η ύπαρξή τους μας δίνει την δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε την εργατική μας δύναμη, η κατάργησή τους μας ρίχνει βορά στην ασυδοσία των εργοδοτών και στα τάρταρα της εκμετάλλευσης. Η Συλλογική Σύμβαση στον κλάδο του βιβλίου αλλά και σε κάθε κλάδο, είναι ανάγκη και απαίτησή μας. Θα την διεκδικήσουμε μαχητικά, μαζί με όλους τους εργαζόμενους και όλα τα δοκιμαζόμενα και αντιστεκόμενα κομμάτια της τάξης μας, για το συμφέρον και τη ζωή όλων μας.

Ένας σημαντικός σταθμός του συνολικού αγώνα μας
που διεξάγεται μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς

είναι η απεργία
της Πέμπτης 23 Μάη 2013
στον κλάδο του βιβλίου

Θα είμαστε όλοι εκεί!

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία > 10:30πμ, στο Πνευματικό Κέντρο (Σόλωνος & Ασκληπιού)
> Θα ακολουθήσει συλλογικό απεργιακό φαγοπότι


Εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση
Κυριακή 14 Απρίλη 11.30πμ στο ΕΚΘ

Ενημέρωση για την λήξη της σύμβασης
Διεκδίκηση νέας  κλαδικής σύμβασης
Κυριακάτικη αργία
Ανεργία στον κλάδο         
          
στις εκλογές του σωματείου                

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΑΠΡΙΛΗ 10.00-14.30 στο ΕΚΘ
 (Αριστοτέλους με Ολύμπου, στον 6ο όροφο)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ






Όταν η Αντιτρομοκρατική «διαβάζει» Νάνι Μπαλεστρίνι…

Μετά τη διπλή ληστεία και τις συλλήψεις-κακοποιήσεις στο Βελβεντό Κοζάνης, διαβάσαμε στον ημερήσιο Τύπο αναφορές που έκαναν λόγο για επισκέψεις της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας σε βιβλιοπωλεία της Αθήνας (βλ. «Έρευνες για την αγορά των βιβλίων – “Αυτοψία” σε βιβλιοπωλεία», Έθνος, 6/2/2013). Στόχος αυτών των επισκέψεων φαίνεται ότι ήταν ο εντοπισμός των αγοραστών κάποιων βιβλίων που βρέθηκαν σε διαμέρισμα το οποίο νοίκιαζε ένας εκ των συλληφθέντων. Το ρεπορτάζ αναφέρεται σε συγκεκριμένους τίτλους πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου, από Νάνι Μπαλεστρίνι μέχρι Action Directe, τους οποίους η ελληνική αστυνομία αναζήτησε στους πάγκους των βιβλιοπωλείων, σε μια κωμικοτραγική προσπάθεια ταυτοποίησης των αγοραστών.

Στον βαθμό που τα εν λόγω δημοσιεύματα είναι αξιόπιστα, εκφράζουμε τον έντονο προβληματισμό και την ανησυχία μας για το διαφαινόμενο κυνήγι μαγισσών με κριτήριο τη βιβλιοθήκη κάθε πολίτη. Είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιείται το βιβλίο, ένα δημόσιο αγαθό πνευματικής και καλλιτεχνικής έκφρασης, ως μέσο στοχοποίησης και ποινικοποίησης των ιδεών. Εξίσου ανεπίτρεπτη είναι η συλλογή στοιχείων από τις αστυνομικές αρχές για την ταυτότητα των πελατών των βιβλιοπωλείων, με στόχο την κατασκευή του «εσωτερικού εχθρού».

Προκαλεί οργή το γεγονός ότι η αστυνομία –που παραδοσιακά σταθμεύει έξω από τα βιβλιοπωλεία– αποφάσισε πλέον να εισέλθει και μέσα, ρωτώντας ποιος αγοράζει τι. Μήπως αναπολούν τις «παλιές καλές μέρες» του ’67, όταν τα φορτηγά τους στρατού φόρτωναν τα απαγορευμένα βιβλία που μαζεύονταν από τα ράφια των βιβλιοπωλείων; Και τι θα γίνει με τους επίδοξους αναγνώστες των βιβλίων; «Είμαστε όλοι ύποπτοι / κι εγώ κι εσύ κι η γάτα μου μαζί»; Βιβλία αντίστοιχου περιεχομένου με αυτά που αναζητά η αντιτρομοκρατική υπηρεσία έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς και σε εκδηλώσεις των Συλλόγων μας. Μήπως θα θεωρηθούν και τα γραφεία και οι βιβλιοθήκες μας ως εν δυνάμει «γιάφκες τρομοκρατών»; Μήπως ο τελικός στόχος, εκτός από την τρομοκράτηση του αναγνωστικού κοινού, είναι η προβολή ενός πολιτικά ορθού προτύπου αναγνώστη που θα στέκεται μακριά από το ριζοσπαστικό πολιτικό βιβλίο;

Αν αναζητά τρομοκράτες, η ελληνική αστυνομία καλό θα ήταν να αφήσει τα βιβλία στην ησυχία τους και να ασχοληθεί πρώτα με τα του οίκου της. Σε κάθε διαδήλωση και συλλαλητήριο, πολύ πριν από την καθορισμένη ώρα έναρξης, ορδές αστυνομικών και ασφαλιτών στρατοπεδεύουν έξω από βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος, στην Ακαδημίας, στην Πανεπιστημίου. Ουκ ολίγες φορές, απεργιακά μπλοκ και μέλη σωματείων –μεταξύ των οποίων και οι Σύλλογοί μας– έχουν δεχτεί την επίθεση του κατασταλτικού μηχανισμού κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων. Την ίδια στιγμή, ενισχύεται το κλίμα κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, με ασφαλίτες να βρίσκονται σε σχεδόν μόνιμη βάση έξω από τα γραφεία σωματείων. Τελευταίο κρούσμα αποτέλεσε η προκλητική είσοδος ένστολων αστυνομικών σε συνέλευση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων και των ιδεών, θα αγωνιστούμε με πάθος για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Καλούμε το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, καθώς και όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους, να αντισταθούμε συλλογικά στον εντεινόμενο αυταρχισμό και τη γενικευμένη καταστολή.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών


Εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου, πάρτε μέρος στις εκλογές
 του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
Να δυναμώσουμε το Σύλλογο
Να «επανιδρύσουμε» το Σύλλογο

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σου κάποιες σκέψεις, μπροστά στις εκλογές του συλλόγου μας.

Δεν νομίζουμε πως χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα για την εργασιακή και την κοινωνική πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μετά τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια που ψηφίστηκαν την τελευταία 3ετία. Οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι συστηματικά απλήρωτοι, δεκάδες χιλιάδες θέσεις πλήρους απασχόλησης έχουν μετατραπεί σε θέσεις μερικής απασχόλησης, οι συλλογικές συμβάσεις έχουν διαλυθεί και οι μισθοί έχουν πετσοκοπεί. Οι έννοιες εργασιακά δικαιώματα και δικαιώματα στο χώρο δουλειάς έχουν εξαφανιστεί. Η εργατική νομοθεσία, με την έννοια της στοιχειώδους προστασίας του εργαζομένου, είναι μια όμορφη ανάμνηση. Τώρα πλέον «νόμος είναι η αυθαιρεσία του εργοδότη». Ανάλογη είναι η κατάσταση αναφορικά με τις κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, συνταξιοδότηση, ποιότητα ζωής, περιβάλλον κ.λπ.). Όσο για τις δημοκρατικές ελευθερίας… και πάλι, νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη, το όργιο καταστολής, η αυθαιρεσία του μπάτσου, το ηλεκτρονικό μάτι που μας παρακολουθεί παντού, η φυλακή της σκέψης από τα ΜΜΕ. Στόχος τους είναι, νόμος να γίνει και ο τραμπουκισμός του Χρυσαυγίτη».

Όλα αυτά είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι: θα σκύψουμε το κεφάλι ή θα αντισταθούμε; Θα ζήσουμε μια χαμο-ζωή χειρότερη από των προ-παππούδων μας ή θα αγωνιστούμε για να κερδίσουμε όσα μας έκλεψαν αλλά και όσα οι σύγχρονες εργατικές ανάγκες απαιτούν, για να έχουμε εμείς και τα παιδιά μας μια καλύτερη ζωή;
Αν έχουμε τη θέληση να αντισταθούμε, ένα δεύτερο ερώτημα προκύπτει: με ποιον τρόπο; με ποια εργαλεία; τι εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα χρειαζόμαστε (σε περιεχόμενο και σε μορφές συγκρότησης); πώς πρέπει να λειτουργεί και τι πρέπει να παλεύει ο σύλλογός μας; τι το διαφορετικό πρέπει να κάνουμε; πού και πώς πρέπει να αλλάξουμε για να ΄χουν αποτελέσματα η συλλογική δράση και οι αγώνες μας; Τόσο στο χώρο του βιβλίου, όσο και συνολικά ως εργατικό κίνημα.


Το εργατικό κίνημα χρειάζεται restart

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, σε καλούμε να επιλέξεις το συλλογικό δρόμο και την αγωνιστική στάση, τη στάση της αντίστασης, τη συναδελφική αλληλεγγύη, σε τελική ανάλυση την αξιοπρέπεια. Σε καλούμε να χτίσουμε από την αρχή ένα κίνημα χειραφέτησης για τον κόσμο της εργασίας. Ας ενωθούμε όλοι για τα κοινά μας συμφέροντα και για ένα καλύτερο αύριο. Ενώσου με τον/τη συνάδελφο στο χώρο δουλειάς και με όλους τους εργαζόμενους, όχι με το αφεντικό σου. Καμία ψευδαίσθηση πως από κοινού αφεντικό και εργάτες σαν μια οικογένεια θα ξεπεράσουμε την κρίση.

Εδώ και 3 χρόνια ο σύλλογός μας, όπως και όλο το εργατικό κίνημα, έδωσε πολλές μάχες προσπαθώντας να υπερασπιστεί δικαιώματα, ανάγκες και συναδέλφους. Οι μάχες αυτές παρά τα όποια θετικά αποτελέσματα δυστυχώς δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την αντεργατική λαίλαπα. Ήταν μάχες, προφανώς αναγκαίες και εκ των ων ουκ άνευ, αλλά πάντως μάχες οπισθοφυλακών για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Οι συνάδελφοι προσέφευγαν στο σύλλογο, όταν δέχονταν την επίθεση του αφεντικού και ζητούσαν ο σύλλογος να ακολουθήσει την πεπατημένη: δημοσιοποίηση του προβλήματος, προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας, διαμαρτυρία έξω από τον χώρο εργασίας, προσφυγή στα δικαστήρια.
Τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει. Το προ μνημονίων εργατικό δίκαιο έχει γίνει φύλλο και φτερό. Ακόμη και αν υπήρχε θετική γνωμοδότηση της Επιθεώρησης Εργασίας, ο εργοδότης σφύριζε αδιάφορα. Στην καλύτερη περίπτωση, μας περιμένει η μακροχρόνια αναμονή για να εκδικαστούν οι προσφυγές, με πιθανότητα πρωτόδικης δικαίωσης, αλλά δικαίωση του εργοδότη σε β’ βαθμό.
   
Η ίδια κατάσταση σε ό,τι αφορά την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας (ΣΣΕ). Το νομοθετικό πλαίσιο την έχει υπονομεύσει σε βαθμό εξαφάνισης. Οι εργοδότες δεν μπορούν να στριμωχτούν για να καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης μέσω του Οργανισμού Μεσολάβησης Διαιτησίας, όπως γίνονταν παλαιότερα. Μια όμορφη ανάμνηση πλέον και η συλλογική σύμβαση (;) 

Κάποια πράγματα έχουν τελειώσει και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Αν μερικά χρόνια πριν, βολευόμασταν με μια στάση ανάθεσης των προβλημάτων σε κάποιους άλλους («τα παιδιά από το σύλλογο τρέχουν για όλους μας και κάτι καταφέρνουν»), αυτά τώρα τελείωσαν. Ο σύλλογος πάντα επέμενε στη δραστηριοποίηση του καθενός, στη μαζική συμμετοχή, στη διεκδίκηση, ώστε να αποσπούμε από τα αφεντικά κατακτήσεις. Αυτό που πάντα έλεγε ο σύλλογος τώρα είναι πλέον το αυτονόητο. Αν το «κοινωνικό συμβόλαιο» μιας παλαιότερης εποχής επέτρεπε να «κάνουμε την δουλειά μας» αναθέτοντας σε άλλους, τώρα αυτό δεν παίζει. Δεν υπάρχουν πλέον κατοχυρωμένα δικαιώματα, τα οποία κάποτε, κάποιοι τα κέρδισαν και συνεχίζουν να ισχύουν επειδή είναι γραμμένα στα χαρτιά (ΣΣΕ, εργατική νομοθεσία). Όλα αυτά σαρώθηκαν. Δεν υπάρχουν θεσμικοί λόγοι που να πιέζουν ή έστω να συγκρατούν τους εργοδότες. Τουναντίον, τα σύμφωνα για το ευρώ, τα μνημόνια, οι ειδικές οικονομικές ζώνες, τα λιβανιστήρια της ανταγωνιστικότητας νομιμοποιούν πολιτικά και πρακτικά τον εργοδοτικό κανιβαλισμό. Δεν υπάρχουν πλέον και οι εκπρόσωποι, οι έρημοι και απρόσωποι. Και αυτοί σαρώθηκαν.

Ή ξαναρχίζουμε από την αρχή, και κατακτούμε αγωνιζόμενοι συλλογικά, ή θα ζήσουμε γονατιστοί. Ο καθένας/καθεμία από εμάς επιλέγει, για τον εαυτό του/της και για όλους μας. Ή ανατρέπουμε συνολικά αυτό το πλαίσιο του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ που βάζει τις ζωές μας σε τούνελ δεκαετιών, ή θα ζήσουμε σε αυτό επί μακρόν. Το να ανοίξουμε ένα μικρό φινιστρίνι προς τον ήλιο σε έναν χώρο ή σε έναν κλάδο, μοιάζει ηράκλειος άθλος.

Θα στο πούμε καθαρά, δεν θα σου πούμε μισόλογα. Η διεκδίκηση με τον δικηγόρο μπροστά τελείωσε. Η διεκδίκηση που θεωρεί ως κορυφαίο γεγονός την προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας πάντα ήταν λάθος, και σήμερα είναι εκατό φορές πιο λάθος.
Στους εκβιασμούς και την αυθαιρεσία της εργοδοσίας πρέπει να απαντήσουμε με τον δικό μας εκβιασμό. Ενότητα όλων των συναδέλφων, άρνηση να συναινέσουμε, στάση εργασίας, απεργία, συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το μαγαζί, μποϊκοτάζ, κατάληψη του χώρου εργασίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει, απαντάμε με πόλεμο. Με μαζικό αγωνιστικό και συνδικαλιστικό αντάρτικο παντού! Με ενοποίηση, συμπόρευση, συμπαράταξη όλων των εργαζόμενων χώρων και κλάδων.

Οι εμπειρίες από τις αψιμαχίες με εργοδότες του κλάδου, αλλά και από τους επιμέρους –συνήθως ηρωϊκούς– αγώνες άλλων χώρων (Χαλυβουργία, δάσκαλοι, ΟΤΑ, ΜΕΤΡΟ, ΒΙΟ.ΜΕ κ.λπ.),  οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα.
Ας σκεφτούμε: η επίσχεση εργασίας που επιλέχθηκε ως μορφή πάλης σε ΚΑΟΥΦΜΑΝ, ΑΝΤ. ΣΑΚΚΟΥΛΑ, βιβλιοπωλείο ΕΣΤΙΑ δεν έφερε τα αποτελέσματα που επιδιώκαμε. Θα μπορούσε να επιλεγεί ως η αρχή μιας μάχης. Όμως οι εργοδότες ξεπέρασαν αυτό τον σκόπελο. Οι επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν παρ’ ότι ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων προχώρησε σε επίσχεση. Οι συνάδελφοι δεν πήραν όσα διεκδικούσαν. Συμπέρασμα: χρειάζεται και πιο δυναμική και άλλου τύπου πίεση.

Το να ξανακερδίσουμε την κλαδική σύμβαση σημαίνει να προσανατολιστούμε για πολυήμερο αγώνα που θα νεκρώσει τον κλάδο του βιβλίου με απεργία και άλλα μέσα. Τον εργοδότη τον πονάς μόνο άμα χάνει κέρδος!

Ο αγώνας δεν περιορίζεται σε μια επιχείρηση ή σε έναν κλάδο
Οι αντίπαλοί μας έχουν ονοματεπώνυμο, στρατηγική και τακτική

Σήμερα είναι όσο ποτέ αναγκαίο ένα πανεργατικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής. Κυβερνήσεις, εργοδότες, ΕΕ, ΔΝΤ φροντίζουν ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να έρθουμε πιο κοντά, να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω. Κοινός παρονομαστής: οι μισθοί πείνας, οι απολύσεις, η εξαθλίωση. Ας βάλουμε τέλος στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση… δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ντόπιοι-μετανάστες, νεοπροσλαμβανόμενοι-παλαιοί, απασχολούμενοι–άνεργοι, όσοι παίρνουν τον μισθό τους-απλήρωτοι, πλήρους-μερικής απασχόλησης κ.ο.κ.
Είμαστε εργάτες, είναι εργοδότες. Τάξη εναντίον τάξης. Αυτοί έχουν τις κυβερνήσεις, τους νόμους, τα δικαστήρια, την αστυνομία, το κράτος, τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Εμείς έχουμε τη συλλογικότητα και την οργάνωση, τα σωματεία και τις επιτροπές δράσης, την αλληλεγγύη, το συντονισμό των μαχόμενων χώρων και κλάδων. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ορμητικότητα των ενωμένων και οργανωμένων εργατών.

Ο σύλλογός μας πάντα προωθούσε το μαχητικό ανεξάρτητο συνδικαλισμό. Πάντα επιδίωκε το συντονισμό των πρωτοβάθμιων εργατικών συλλογικοτήτων. Σήμερα πιο επιτακτικά και πιο θαρρετά πρέπει να πρωτοστατήσει σε απόπειρες για από τα κάτω συντονισμένη δια-κλαδική δράση. Ο απομονωτισμός και το κλείσιμο στον κλάδο θα ήταν η χειρότερη επιλογή. Είναι επιλογή σίγουρης ήττας: Αδυνατίζει το δικό μας μέτωπο και ενισχύει το μέτωπο των εργοδοτών. Είναι αυταπάτη πως ένα μικρό γαλατικό χωριό μπορεί μόνο του με σφεντόνες να αποκρούσει τις σιδερόφρακτες ορδές.

Ταξική πάλη δεν είναι μόνο οι οικονομικές και θεσμικές διεκδικήσεις

Η συζήτηση έχει ανοίξει. Όλοι οι εργαζόμενοι προβληματίζονται και αναρωτιούνται.  «Γιατί έφτασαν εδώ τα πράγματα;», «Υπήρχε άλλος δρόμος για τη χώρα;», «Ήταν η ΕΕ και το ευρώ μονόδρομος;», «Αυτοί που μας κυβέρνησαν τι πολιτικές εφάρμοσαν;», «Πάλι οι δοκιμασμένες συνταγές; τα βάρη στην πλάτη των αδυνάτων;», «Αυτά λοιπόν είναι τα καλά του καπιταλισμού; 30% ανεργία, χιλιάδες άστεγοι και φιλανθρωπικά συσσίτια;», «Η λύση είναι να ξαναγυρίσουμε στις παλιές καλές μέρες της ισχυρής Ελλάδας;». 
Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει λόγο για όλα αυτά τα ερωτήματα. Αλίμονο, αν αφήσουμε τη συζήτηση και την αντιπαράθεση για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα στα κόμματα ή στους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο σύλλογός μας πρέπει να έχει θέση για το τι οικονομία θέλουμε, για το τι κοινωνία θέλουμε, για το τι ζωή θέλουμε.

Στα καταστατικά των συνδικάτων είναι γραμμένη η επιδίωξη για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αν δεν μιλήσουμε τώρα για την ανατροπή του καπιταλισμού, πότε θα μιλήσουμε; Ο καπιταλισμός διεξάγει έναν πόλεμο χωρίς πόλεμο. Για να βγει από την κρίση του και για να «ισορροπήσουν» οι ενδο-καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί και αντιθέσεις καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις (πρώτα και κύρια την εργατική δύναμη). Δεν χρησιμοποιεί ακόμη κανόνια και βόμβες (σε γενικευμένη κλίμακα τουλάχιστον), αλλά δεν θα διστάσει να το κάνει και αυτό. Οι εργάτες της Ελλάδας ντόπιοι και μετανάστες, οι εργάτες της Ευρώπης, οι εργάτες όλου του κόσμου τι περιμένουμε και δεν τον ανατρέπουμε;

Σωστά λέγεται, πως πέρα από το ΔΝΤ και την ΕΕ υπάρχουν και τα ντόπια αφεντικά. Υπάρχει και το αφεντικό του κάθε εργάτη. Ενώ τα μνημόνια και οι νόμοι ψηφίστηκαν για αυτούς, αυτοί παίζουν το κρυφτούλι πως τάχα για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι (οι Γερμανοί, οι Ευρωπαίοι). Η απάτη τους δεν περνάει. Δεν θα κάνουμε όμως το αντίστροφο λάθος. Δεν θα αφήσουμε κανέναν στο απυρόβλητο, ούτε την Τρόικα εξωτερικού, ούτε την Τρόικα εσωτερικού (ΔΗΜΑΡ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), ούτε τις φασιστικές εφεδρείες του συστήματος (Χρυσή Αυγή, Δένδιας, Βορίδης, Άδωνις, στρατηγός Φραγκούλης κ.ά.), ούτε τον ΣΕΒ, τον ΣΕΛΠΕ, τον Εμπορικό Σύλλογο, την ΠΟΕΒ…. Τρόικες και αφεντικά, μια φωνή και μια γροθιά.

Ας συνειδητοποιήσουμε πως ο εργατικός αγώνας είναι και πολιτικός αγώνας. Όταν λέμε πολιτικός αγώνας δεν εννοούμε τα πολιτικάντικα παιχνίδια. Τα κοινωνικά κινήματα και τα εργατικά σωματεία, πρέπει υποχρεωτικά να έχουν πολιτικούς στόχους. Και να ήθελαν να τους αποφύγουν, σήμερα δεν μπορεί να μην έχουν. Όταν έχουν πολιτικούς στόχους οι αντίπαλοί μας, οι εργοδότες, εμείς θα σιωπάμε; Όταν εκείνοι τσακίζουν τα δικαιώματά μας στο όνομα του χρέους, της ΕΕ και της ανταγωνιστικότητας, εμείς, τη στιγμή που διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, δεν πρέπει να πούμε: «Στο διάολο η ανταγωνιστικότητα», «Έξω τώρα από τη φυλακή του Ευρώ και της ΕΕ για μια άλλη πορεία της χώρας, με πραγματική δημοκρατία στη βάση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Να διαλυθεί η ΕΕ. Ομοσπονδιοποίηση των Κοινοτήτων των λαών της Ευρώπης», «Δεν πληρώνουμε το χρέος», «Να φύγουν όλοι», «Κάτω η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση και κάθε επίδοξος διαχειριστής που θέλει να κυβερνήσει με αντιλαϊκές πολιτικές», «Να κυβερνήσει ο λαός μέσα από λαϊκές συνελεύσεις», «Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού-πιστωτικού συστήματος», «Οι επιχειρήσεις στα χέρια των εργατών χωρίς αποζημίωση των αφεντικών», «Εργατικός έλεγχος».
Αλήθεια, τα αιτήματα αυτά αδυνατίζουν ή ενισχύουν τον αγώνα μας; Αποσυσπειρώνουν ή μαζικοποιούν; Μας απομονώνουν ή μας φέρνουν στο ίδιο χαράκωμα με άλλους χώρους και κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Ποιος αλήθεια πιστεύει το πρώτο;


Νέα περίοδος, νέο εργατικό κίνημα (σκόρπιες επισημάνσεις)

- Θέλουν να μας κάνουν, όχι μόνο να μην διεκδικούμε συλλογικά και με αγώνες, αλλά να μην τολμάμε καν να οικοδομούμε συλλογικές μορφές δράσης. Να μην τολμάμε να ψελλίζουμε πως έχουμε δικαιώματα. Να μην τολμάμε να διατυπώσουμε αιτήματα. Να μην διανοούμαστε πως μπορούν να μειωθούν τα κέρδη τους. Κόντρα στο εργοδοτικό και κυβερνητικό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», εμείς διατρανώνουμε τη Χάρτα Εργατικών Δικαιωμάτων: «Αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε με αξιοπρέπεια», «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους», «Λιγότερη δουλειά, περισσότερος ελεύθερος χρόνος», «Σταθερή και πλήρης απασχόληση», «Ανθρώπινα ωράρια», «Ποτέ δουλειά την Κυριακή», «Δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους», «Δεν ζούμε για να δουλεύουμε, δεν θα πεθάνουμε δουλεύοντας. Μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση», «Δικαίωμα στις διακοπές» κ.ο.κ. 

- Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε και πάλι την ανάγκη για οργάνωση στο χώρο εργασίας. Η γλώσσα του συλλόγου έχει μαλλιάσει να το επαναλαμβάνει. Η δημιουργία επιχειρησιακού σωματείο στον ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ δείχνει τον δρόμο. Σε κάθε χώρο δουλειάς, συνέλευση των εργαζομένων και δημιουργία Επιτροπής. Στους μεγάλους χώρους, συγκρότηση επιχειρησιακών σωματείων.

- Είμαστε ένα σωματείο εργαζομένων και ανέργων. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν η μισή εργατική τάξη πλέον δεν απασχολείται. Η δράση του συλλόγου πρέπει να αγκαλιάσει και τους άνεργους συναδέλφους μας. Τους το χρωστάμε. Πάντα σε περιόδους φτώχειας και μαζικής ανεργίας υπήρχε ο κίνδυνος τα συνδικάτα να ασχολούνται μόνο με τους «εξασφαλισμένους» (αυτούς που έχουν ακόμη δουλειά). Δεν θα κάνουμε αυτό το λάθος. Χρειαζόμαστε μορφές, αλλά και πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση των ανέργων. Το χτίσιμο δομών αλληλοβοήθειας στο πλαίσιο του συλλόγου δίνει μια τέτοια δυνατότητα, αν και αναγνωρίζουμε ότι τα πράγματα που πρέπει να γίνουν είναι πολύ περισσότερα.

- Τα εργατικά σωματεία πρέπει να έρθουν σε επαφή με τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα, ιδιαίτερα με τα κινήματα και τις συνελεύσεις στις γειτονιές. Εκεί θα συσπειρωθούν καλύτερα και οι άνεργοι. Ο σύλλογός μας έχει εμπειρία αλληλο-τροφοδότησης με αυτού του τύπου τις συλλογικότητες. Θα συνεχίσουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση, διαδίδοντας ταυτόχρονα αυτές τις εμπειρίες. 

- Μας κλέβουν από παντού… στο μισθό, στο επίδομα ανεργίας, με τους φόρους, τα χαράτσια, την ακρίβεια. Να αντισταθούμε στη φοροληστεία. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ (μας χρωστάνε) – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Δεν θα λείψουμε από δράσεις για το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης με τα ΜΜΜ, από παρεμβάσεις για δρόμους χωρίς διόδια και για νοσοκομεία χωρίς εισιτήριο, για την επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος, για να επιβάλουμε μείωση τιμών στα σουπερμάρκετ. Ανυπακοή της κοινωνίας, κόντρα στη λεηλασία.  

- Αποκτά ιδιαίτερη σημασία η πάλη ενάντια στην εργοδοτική, την κρατική και τη φασιστική τρομοκρατία. Το ένα συμπληρώνει το άλλο.
 Όσο συνεχίζουν την κατάληψη στο σβέρκο μας, τόσο θα συνεχίζουμε τις καταλήψεις των δρόμων, των πλατειών, των εργασιακών χώρων, των κρατικών υπηρεσιών, των άδειων κτιρίων. «Μηδενική ανοχή», λένε «στην ανομία». Ας τους δώσουμε δίκιο, αποδίδοντας το πραγματικό νόημα στις λέξεις: «Ανομία είναι οι τράπεζες να παίρνουν τα σπίτια λόγω χρεών», «Ανομία είναι ο μισθός των 300 ευρώ», «Ανομία είναι να κόβεις το ρεύμα από τον άνεργο που δεν μπορεί να πληρώσει τα χαράτσια», «Ανομία είναι να κοιμάται κόσμος στο δρόμο», «Ανομία είναι οι απολύσεις», «Ανομία είναι η αστυνομική αυθαιρεσία», «Ανομία είναι του ΜΕGA οι ειδήσεις». Εμπρός για δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις!

- Τα φύτρα ενός νέου κόσμου τα δημιουργούμε από σήμερα. Οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά, αρκεί να θέλουν, αρκεί να το πιστέψουν. Η εργατική αυτο-διεύθυνση δεν θα παρουσιαστεί σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη μετά την έφοδο στα «χειμερινά ανάκτορα». Η ικανότητα των εργατών να διευθύνουν την παραγωγή, την οικονομία και όλους τους κοινωνικούς τομείς θα «διδαχθεί» από τα τώρα. Αυτός ο εργατικός διαφωτισμός καλλιεργείται μέσα στις εργατικές οργανώσεις όπου οι εργαζόμενοι χωρίς διευθυντές και προϊστάμενους παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους
Χρειάζονται όμως και τα αυτο-διαχειριστικά πειράματα, οι συνεργατικές, οι κολλεκτίβες. Επιχειρήσεις χωρίς αφεντικά. Όχι ως νησίδες ελευθερίας μέσα σε έναν ωκεανό καπιταλιστικής  βαρβαρότητας, αλλά ως «απελευθερωμένα εδάφη» σε διαρκή κατάσταση πόλεμου, που θέτουν επί τάπητος την ανάγκη και τη δυνατότητα μιας ριζικής συνολικής αλλαγής υπέρ των εργαζομένων. Υπάρχουν τέτοιες εμπειρίες από άλλες χώρες, οι οποίες προέκυψαν ως οραματική επιλογή, αλλά και ως επιλογή επιβίωσης, π.χ. Αργεντινή.
Άντε και στα δικά μας! Έπεσε μια τέτοια ιδέα, δειλά και διερευνητικά, όταν έκλεισαν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, αλλά δεν περπάτησε. «Ο ΔΟΛ την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια, γιατί να μην πάρουν στα χέρια τους την επιχείρηση οι 100 εργαζόμενοι;».
Ο σύλλογός μας πρέπει να θέσει και αυτή την προοπτική. Σε κάθε επιχείρηση που κλείνει στον κλάδο, η απάντηση να είναι: Κατάληψη και αυτο-διαχείριση, δέσμευση της περιουσίας του εργοδότη. Όχι, «τα δεδουλευμένα μας, τις αποζημιώσεις μας για να φύγουμε». Να φύγουμε να πάμε πού; στις στρατιές των ανέργων;   

- Είναι ποτέ δυνατόν να νικήσουμε με τον συνδικαλισμό της υποταγής, των εργοδοτικών και των κομματικών εξαρτήσεων, της γραφειοκρατικής αρτηριοσκλήρυνσης. Προκοπή δεν θα δούμε ούτε με ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, ΟΙΥΕ, αλλά ούτε με το ΠΑΜΕ. Οι αγώνες και τα συνδικάτα στα χέρια των εργατών. Μόνο ένας ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός της ρήξης και της ανατροπής μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τη νίκη. Ένας συνδικαλισμός που θα προτάσσει τα εργατικά συμφέροντα και όχι την αντοχή της «οικονομίας» τους και θα βασίζεται στις γενικές συνελεύσεις και τις συντονιστικές επιτροπές. Ο σύλλογός μας αυτή την παντιέρα την έχει σηκώσει «από καταβολής κόσμου». Είναι ο δικός μας μονόδρομος.

Συνάδελφε, συναδέλφισσα, έλα στο σύλλογο. Με συμμετοχή και μεράκι να φτιάξουμε το δικό μας εργαλείο πάλης, τη δική μας συλλογικότητα.
Όπως θα λέγανε και οι προ-παππούδες μας: «Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι» και «Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο». Οι εποχές δεν είναι ίδιες, όμως τελικά μήπως «τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά». Η βαρβαρότητα είναι εδώ, όπως και τότε.
 

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….…………
Κυριακή 20/1  10.30 π.μ. απολογιστική Γενική Συνέλευση

Τρίτη 29/1         11:00-18.30
Τετάρτη 30/1    11:00-18.30 
Πέμπτη 31/1       9:30-21:30
Συμμετέχουμε στις εκλογές του συλλόγου μας

Η συνέλευση και οι εκλογές στα γραφεία του συλλόγου (Μεσολογγίου & Ανδρ. Λόντου 6, Εξάρχεια).
……….........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................………..


παρέμβαση συναδέλφων

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα