Blogger Template by Blogcrowds.

Συμπαρατασσόμαστε κι εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο δάσκαλο Θανάση Αγαπητό και τους δημοτικούς υπαλλήλους Σαράντη Αρβανίτη και Θωμά Κυρατζόπουλο, οι οποίοι δικάζονται στις 2 του Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη.

Οι αγωνιστές οδηγούνται σε νέα δίκη (μετά την έφεση που άσκησε ο εισαγγελέας), αν και είχαν αθωωθεί πανηγυρικά στην πρώτη δίκη, στην οποία αποδείχτηκε πως η δίωξή τους έγινε μόνο και μόνο επειδή συμμετείχαν στην κινητοποίηση των εργαζομένων ενάντια στη φιέστα του Φούχτελ με δημάρχους.

Παραπέμπονται σε νέα δίκη γιατί η εξουσία τρέμει μπροστά σε ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα αντίστασης και ανυπακοής και γι’ αυτό επιδιώκει να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους ώστε να αποδεχθούν σιωπηλά και υποταγμένα την πολιτική κυβέρνησης-Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.

Είναι φανερό πως η συνέχιση των προκλητικών δικαστικών διώξεων είναι μέρος των μηχανισμών άγριας καταστολής που όλο και περισσότερο χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να καθυποτάξει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση.

Ειδικά την εποχή αυτή όπου η συγκυβέρνηση μέσω της αξιολόγησης που προσπαθεί να επιβάλλει στο δημόσιο, του μεσοπρόθεσμου και των αποφάσεων για κινητικότητα-διαθεσιμότητα-απολύσεις, επιχειρεί να επικρατήσει παντού ο φόβος των δικαστηρίων και της απόλυσης «γιατί αντιτάχθηκες» και ο τρόμος των πειθαρχικών «γιατί αντιμίλησες», χρέος του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τους αγωνιστές. Τώρα που επιχειρούν να καταργήσουν και στο δημόσιο τη σταθερή και μόνιμη δουλειά, η στοχοποίηση των αγώνων και των αγωνιστών έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις γι’ αυτό και οι συλλήψεις, οι προσαγωγές και η καταστολή των ΜΑΤ, είναι καθημερινό φαινόμενο.

Δηλώνουμε ότι δε θα γίνουμε σύγχρονοι δούλοι που θα φοβούνται να μιλήσουν, αλλά συλλογικά θα παλέψουμε ενάντια στην αντεργατική πολιτική, τον αυταρχισμό και τις δικαστικές διώξεις. Θα υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο τους συναγωνιστές μας και όχι μόνο δε θα υποστείλουμε τις σημαίες του αγώνα αλλά θα τις ανεμίσουμε ακόμα πιο μαχητικά.

Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι οι διώξεις και η κρατική καταστολή δε μας τρομοκρατούν, αλλά αντίθετα χαλυβδώνουν τη θέλησή μας για αντίσταση και αγώνα.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους 3 διωκόμενους και ζητούμε την εκ νέου δικαστική αθώωσή τους την άμεση παύση κάθε δίωξης και την πλήρη απαλλαγή τους.

Το δικαίωμα του λαού να αγωνίζεται δεν δικάζεται!!

Οι αγώνες των εργαζομένων δεν ποινικοποιούνται, δεν καταστέλλονται!

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                                                                                 Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΓΚΛΑΡΝΕΤΑΤΖΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ                                                             ΞΟΠΛΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

(Ακολουθεί άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 12/09/2014 )

 Δικαστική νίκη εργαζομένου στα βιβλιοπωλεία «Ιανός» στη Θεσσαλονίκη μετά από 3 χρόνια. Υποχρεώνει την επιχείρηση να τον επανατοποθετήσει στη θέση του, επιδικάζοντας μάλιστα 2.000 ευρώ συν τόκους για ηθική βλάβη.



Δικαιώθηκε δικαστικά ο εργαζόμενος στα βιβλιοπωλεία «Ιανός» της Θεσσαλονίκης, Γιάννης Γκλαρνέτατζης, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου (ΣΥΒΧΘ) Θεσσαλονίκης, με πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης που κρίνει ότι η μετακίνησή του σε μικρότερο υποκατάστημα της αλυσίδας είναι καταχρηστική και εκδικητική.

Το δικαστήριο υποχρεώνει την επιχείρηση να τον επανατοποθετήσει στη θέση του, επιδικάζοντας 2.000 ευρώ συν τόκους για ηθική βλάβη.

Eνεργός ακτιβιστής
 
Το Εφετείο έκρινε ότι η μετακίνηση του συνδικαλιστή υπαλλήλου, που είναι επίσης συγγραφέας, μεταφραστής, μελετητής της ιστορίας της πόλης και ενεργός ακτιβιστής στα κοινωνικά κινήματα, έγινε «αποκλειστικά από λόγους εκδίκησης προς το πρόσωπο του ενάγοντος για την προηγούμενη διεκδίκηση νόμιμων δικαιωμάτων, τόσο του ιδίου όσο και των συναδέλφων του, που δεν ήταν αρεστή στην εναγόμενη».

Η εκδικητική, κατά το δικαστήριο, μετακίνηση του εργαζομένου, τότε αντιπροέδρου του ΣΥΒΧΘ, συνέβη στα μέσα του 2011. Νωρίτερα ο ίδιος είχε προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας διεκδικώντας τη νόμιμη προσαύξηση για κυριακάτικη εργασία. Αφού η εταιρεία υποχρεώθηκε στην καταβολή της προσαύξησης σε όσους απασχόλησε, ακολούθησε μια τακτική που επαναλαμβάνεται και σήμερα: Κάλεσε τους εργαζόμενους να καταδικάσουν τις ενέργειες του συναδέλφου τους, μετακίνησε τον επί έξι χρόνια εργαζόμενο από το τμήμα Μελετών -που απασχολούσε 40 άτομα- σε υποκατάταστημα με σχολικά είδη και μόλις 3 άτομα.

Ως απάντηση στις κινητοποιήσεις εμφάνισε κείμενα που καταγγέλλουν το σωματείο και εξυμνούν την επιχείρηση, υπογεγραμμένα από το σύνολο των εργαζομένων. «Το γεγονός αυτό κάνει τους παραλληλισμούς με «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» εξόχως ταιριαστούς», σχολιάζει ο ΣΥΒΧ Θεσσαλονίκης.

Σήμερα, νέα κείμενα νομιμοφροσύνης διακινούνται προς υπογραφή με αφορμή τις καταγγελίες των δυο σωματείων για την υποχρεωτική χρήση «σκάνερ»-μηχανών που καταγράφουν ατομικές πωλήσεις. Οι βιβλιοϋπάλληλοι ζητάνε την απόσυρσή τους, θεωρώντας ότι εξωθούν τους εργαζόμενους σε κανιβαλιστικό ανταγωνισμό, η επιχείρηση επιμένει ότι η χρήση επιβάλλεται για λόγους μηχανοργάνωσης. Εργαζόμενοι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που αρνήθηκαν να υπογράψουν το κείμενο του «Ιανού» απολύθηκαν ή εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση.

Στην Αθήνα συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις για την επαναπρόσληψη δυο εργαζομένων που κατήγγειλαν τις απολύσεις τους ως εκδικητικές στην Επιθεώρηση Εργασίας. Ο ΣΥΒΧ Αττικής με πρόσφατη ανακοίνωσή του αναφέρεται ειδικά στον ρόλο του ιδιοκτήτη του «Ιανού», Νίκου Καρατζά -καταδικασμένου για την υπόθεση μαύρου χρήματος του Ακη Τσοχατζόπουλου- υποστηρίζοντας ότι «προβάλλεται ως αυτός που κανένας, ούτε και οι νόμοι οι ίδιοι, δεν μπορεί να τα βάλει μαζί του. Πόσο μάλλον οι απλοί εργαζόμενοί του! Κάτι που μέσω του δικηγόρου του φρόντισε να διατυπωθεί ξεκάθαρα ακόμα και στην πρόσφατη σχετική τριμερή συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας».  

Ο εργοδότης είναι… τρωτός

Η εικόνα του άτρωτου εργοδότη τσαλακώνεται από την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης που δικαιώνει τον συνδικαλιστή εργαζόμενο και συγγραφέα, σε μια υπόθεση με πολλά κοινά σημεία με τον σημερινό αγώνα των βιβλιοϋπαλλήλων ενάντια στα σκάνερ και υπέρ της επαναπρόσληψης των απολυμένων συναδέλφων τους.

Καθώς η μόδα των «οικειοθελών» υπογραφών αποποίησης δικαιωμάτων (όπως αυτό της κυριακάτικης αργίας) εξαπλώνεται, ο ΣΥΒΧ Θεσσαλονίκης χαιρετίζει την απόφαση του Εφετείου, τονίζοντας ότι «αποτελεί νίκη έστω και μικρή, μέσα στη συνολική υποβάθμιση της θέσης των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, κάτι που επιδιώκουν το (ελληνικό και ξένο) κεφάλαιο, η κυβέρνηση και οι διακυβερνητικοί οργανισμοί που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να διαφεντεύουν τις ζωές μας», επιμένοντας ότι «μόνο ο δρόμος της αντίστασης μπορεί να έχει αποτελέσματα στην εργοδοτική αυθαιρεσία».


Η αντίσταση στους χώρους του εμπορίου ενάντια στην προσπάθεια κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας που προωθούν εργοδότες, κυβέρνηση, τρόικα συνεχίζεται. Ο αγώνας αυτός που κρατήθηκε ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι επιδιώκουμε το επόμενο διάστημα να κλιμακωθεί και να ενισχυθεί.
Τα μέτωπα που είναι σήμερα ανοιχτά από την σκοπιά των εργαζομένων ενάντια στην αντεργατική λαίλαπα  για να καταφέρουν να νικήσουν έχουν ανάγκη την στήριξη και την αλληλεγγύη όλου του εργατικού κινήματος.
Με το σκεπτικό αυτό το Σωματείο μας καλεί σε σύσκεψη για το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας την Τετάρτη 17 Σεπτέμβρη στις 7μμ στο ΕΚΘ.


Πρόσφατη απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης δικαιώνει τον Γιάννη Γκλαρνέτατζη εργαζόμενο στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (και πρόεδρο του Σωματείου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης) στην αγωγή που είχε υποβάλλει εναντίον της εργοδοσίας. Ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη μετά τη μετακίνησή του από το κεντρικό κατάστημα της εταιρίας στην πλατεία Αριστοτέλους στο κατάστημα της οδού 25ης Μαρτίου, μετακίνηση που έγινε μετά από καταγγελία του στην Επιθεώρηση Εργασίας για μη πληρωμή κυριακάτικης εργασίας. Σε πρώτο βαθμό η αγωγή του είχε απορριφθεί, αλλά τώρα το εφετείο ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση, καθώς θεώρησε ότι η ενέργεια της επιχείρησης ήταν καταχρηστική εφόσον την έλαβε «κινούμενη αποκλειστικά από λόγους εκδίκησης προς το πρόσωπο του ενάγοντος για την προηγούμενη διεκδίκηση νόμιμων δικαιωμάτων, τόσο του ιδίου όσο και των συναδέλφων του, που δεν ήταν αρεστή στην εναγομένη».

Η όλη ιστορία ξεκίνησε με τη μη καταβολή της προσαύξησης για κυριακάτικη εργασία η οποία πραγματοποιήθηκε στις 19.6.2011, κάτι που η επιχείρηση «αμελούσε» να κάνει σε παρόμοιες περιπτώσεις εδώ και χρόνια. Ο Γ. Γκλαρνέτατζης (τότε αντιπρόεδρος του Σωματείου), ζήτησε την καταβολή των νομίμων κι όταν πήρε αρνητική απάντηση προσέφυγε την Επιθεώρηση Εργασίας. Η διεύθυνση, αφού πρώτα αναγκάστηκε να πληρώσει την προσαύξηση σ’ όλους όσοι εργάστηκαν κυριακάτικα, συγκάλεσε συναντήσεις των εργαζομένων όπου τους καλούσε να καταδικάσουν τις ενέργειες του συναδέλφου τους και του σωματείου, απάντησε στην ανακοίνωση του σωματείου «εν’ ονόματι» των εργαζομένων, μετακίνησε τον συνδικαλιστή από το τμήμα Μελετών στην Αριστοτέλους (όπου εργαζόταν για έξι σχεδόν χρόνια από την πρόσληψή του) στο μικρότερο από τα υποκαταστήματά της στην πόλη, κι όταν το σωματείο προχώρησε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από το κεντρικό κατάστημα της επιχείρησης, έβγαλε νέο κείμενο με τις υπογραφές σχεδόν όλων των εργαζομένων στην επιχείρηση που δήλωναν πόσο «όμορφα, ηθικά κι αγγελικά πλασμένα» είναι όλα στην εταιρία. Το γεγονός αυτό κάνει τους παραλληλισμούς με «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» εξόχως ταιριαστούς. Παράλληλα η επιχείρηση στράφηκε και εναντίον δυο άλλων μελών του δ.σ. του Σωματείου (του προέδρου και του εφόρου) απευθυνόμενη στους εργοδότες τους με προφανή σκοπό να τους δημιουργήσει προβλήματα στην εργασία τους. Η υπόθεση της συνδικαλιστικής δίωξης του Γ. Γκλαρνέτατζη έφτασε στην Επιθεώρηση Εργασίας που την εξέτασε στις 10.10.2011 και δικαίωσε τον εργαζόμενο, καθώς η απόφασή της έλεγε: «συστήνουμε στην επιχείρηση να προχωρήσει στην επαναμετακίνηση του προσφεύγοντος στο κατάστημα της Αριστοτέλους», ενώ απέρριπτε και τον ισχυρισμό της εργοδοσίας ότι είναι αναρμόδια. Καθώς η επιχείρηση δεν συμμορφώθηκε ο εργαζόμενος προσέφυγε στη δικαιοσύνη.

Τώρα, λοιπόν, το εφετείο με την απόφαση 1676/2014 δικαίωσε τον εργαζόμενο. Πιο συγκεκριμένα το δικαστήριο αποφάσισε πως: «Ήταν […] η μετακίνηση αυτή βλαπτική για τον ενάγοντα, με την […] έννοια της πρόκλησης άμεσης ηθικής ζημίας σ’ αυτόν και περαιτέρω, έγινε κατά κατάχρηση του διευθυντικού δικαιώματος της εναγομένης, δηλαδή για σκοπούς άσχετους με την κατά το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση της εργασίας του ενάγοντος και την προσφορότερη οργάνωση της επιχείρησής της. Ειδικότερα, με τη μετακίνησή του ο ενάγων δεν υπέστη μεν υλική βλάβη […]. Υπέστη όμως ηθική βλάβη ως εργαζόμενος αλλά και ως συνδικαλιστής, αφού αφενός μεν τοποθετήθηκε σε σαφώς υποδεέστερη θέση, και συγκεκριμένα σε κατάστημα με πολύ λιγότερους εργαζόμενους (3 αντί για 40), με πολύ λιγότερες βιβλιοθήκες (1,5 αντί για 15), κάτι που επηρέασε αρνητικά τη φήμη του ως εργαζομένου, αλλά και ως ανθρώπου που ασχολείται με το βιβλίο (ο ενάγων έχει πολυετή συγγραφική και μεταφραστική παρουσία στο χώρο του βιβλίου, καθώς και σε διάφορα έντυπα της Θεσσαλονίκης). Την ηθική βλάβη του ενάγοντος επέτεινε το γεγονός ότι πριν από τη μετακίνησή του η εναγομένη προέβη στις […] δύο έγγραφες επιπλήξεις της προ αυτόν, που κατά την κρίση του Δικαστηρίου ήταν εντελώς προσχηματικές […]. Ακόμη, επειδή η εναγομένη προέβη στη μετακίνηση του ενάγοντος εξαιτίας της προηγούμενης προσφυγής του στην Επιθεώρηση Εργασίας, που δεν αφορούσε μόνον τον ίδιο, αλλά και τους λοιπούς συναδέλφους του […] η μετακίνησή του, που έγινε μετά τις προηγούμενες προσχηματικές επιπλήξεις προς αυτόν, τον δυσφήμησε και ενώπιον των συναδέλφων του, τα συμφέροντα των οποίων είχε επιχειρήσει να υπερασπισθεί μαζί με τα δικά του. Περαιτέρω, είναι ολοφάνερο ότι η εναγομένη προέβη στην επίμαχη μετακίνηση του ενάγοντος κινούμενη αποκλειστικά και μόνον από λόγους εκδίκησης προς το πρόσωπό του, λόγω της προηγούμενης μη αρεστής συμπεριφοράς του, και συγκεκριμένα λόγω της προηγούμενης προσφυγής του στην Επιθεώρηση Εργασίας για την διεκδίκηση νομίμων δικαιωμάτων (από την κυριακάτικη εργασία) όχι μόνον του ιδίου, αλλά και των συναδέλφων του (κάτι που ο ενάγων είχε υποχρέωση να κάνει λόγω ακριβώς της συνδικαλιστικής του ιδιότητας), αλλά και με σκοπό να περιορίσει την επιρροή του ενάγοντος (προς την κατεύθυνση της νόμιμης –όπως είχε αποδειχθεί μετά την προηγούμενη προσφυγή του στην Επιθεώρηση Εργασίας– διεκδίκησης δικαιωμάτων) στους κατά πολύ λιγότερους εργαζόμενους του καταστήματος της 25ης Μαρτίου από εκείνους του μεγαλύτερου κεντρικού καταστήματος». Τέλος η δικαστική απόφαση υποχρεώνει την εταιρία «να παύσει τη μονομερή βλαπτική μεταβολή που υφίσταται ο ενάγων λόγω της παραπάνω μετακίνησής του και να τον επανατοποθετήσει στη θέση εργασίας που είχε στο κατάστημα της πλατείας Αριστοτέλους πριν την παραπάνω απόφασή της, καθώς και να του καταβάλει για χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη από την προσβολή της προσωπικότητάς του, το ποσό των 2.000 Ευρώ με τους νόμιμους τόκους».

Με την απόφαση αυτή καταδεικνύεται η εκδικητική και ουσιαστικά φεουδαρχική συμπεριφορά της αλυσίδας πολιτισμού Ιανός. Άλλωστε το τελευταίο διάστημα η εταιρία έχει επιβάλλει τα περίφημα «μηχανάκια» που καταμετρούν τις πωλήσεις, προσπαθώντας να καλλιεργήσει κλίμα κανιβαλισμού μεταξύ των υπαλλήλων της. Στις σχετικές ανακοινώσεις και διαμαρτυρίες των σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη η επιχείρηση απάντησε με ψεύδη, ενώ κυκλοφόρησε και πάλι κείμενο εναντίον του συνδικαλισμού στο οποίο πίεζε τους εργαζόμενους να βάλουν την υπογραφή τους (όπως ακριβώς είχε κάνει και τρία χρόνια πριν στην υπόθεση του Γ. Γκλαρνέτατζη). Και για να υπογραμμίσει την αυταρχικότητά της απέλυσε ορισμένους από τους υπαλλήλους της που δεν υπέκυψαν κι αρνήθηκαν να υπογράψουν το σχετικό κείμενο αποκήρυξης των συνδικαλιστικών φορέων. Ήδη στην Αθήνα έγινε τριμερής συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας μετά από προσφυγή δύο από τους απολυθέντες, ενώ στη Θεσσαλονίκη εκκρεμεί άλλη προσφυγή εργαζομένης για τη μη χορήγηση των ρεπό τα οποία όμως δηλώνονταν ως τέτοια στην επιθεώρηση. Επίσης το καλοκαίρι η επιχείρηση επέβαλλε στην πλειοψηφία των εργαζομένων της «οικειοθελή» παραίτησή τους από τη θεσμικά κατοχυρωμένη αργία του Αγ. Πνεύματος.

Η απόφαση αυτή αποτελεί νίκη, έστω και μικρή, μέσα στη συνολική υποβάθμιση της θέσης των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, κάτι που επιδιώκουν το (ελληνικό και ξένο) κεφάλαιο, η κυβέρνηση κι οι διακυβερνητικοί οργανισμοί που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να διαφεντεύουν τις ζωές μας. Μόνο ο δρόμος της αντίστασης κι όχι η υποταγή μπορούν να έχουν αποτελέσματα απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης

Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα